Η χρήση αυτού του φυτού ως φυτικό φάρμακο για τη θεραπεία ποικίλων εσωτερικών και εξωτερικών ενοχλήσεων χρονολογείται από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων.
Παρασκεύαζαν κρασί και το χρησιμοποιούσαν ως αντιπυρετικό. Κατασκεύαζαν έλαιο, το γνωστό και ως «βαλσαμόλαδο».
Ως έγχυμα χρησιμοποιείτο κατά των χρόνιων πνευμονικών καταρροών, του άσθματος, της φθίσης με πυκνές αποχρέμψεις και των καταρροών της κύστεως.
Επίσης έχει χρησιμοποιηθεί κατά της υδρωπικίας για την πρόκληση διούρησης.
Αφεψήματα και βάμματα χρησιμοποιήθηκαν για τη θεραπεία του άγχους, της κατάθλιψης, της αϋπνίας, των ημικρανιών, και των πονοκεφάλων.
“Τα βότανα δεν είναι φάρμακα, δεν αποτελούν θεραπεία ούτε αντικαθιστούν την οποιαδήποτε θεραπεία. Εντάσσονται στο πλαίσιο των διατροφικών συνηθειών έτσι ώστε μέσα από την χρήση τους να ενισχύουν τα αποτελέσματα της θεραπείας”.